Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Τι σημαίνουν Χριστούγεννα! Από τον Πανοσ. Αρχιμ. Ιερόθεο Λουμουσιώτη

Πανοσ. Αρχιμ.

Ιεροθέου Λουμουσιώτη

Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας

Μιας και πλησιάζει η μεγάλη αυτή εορτή ή ουσιαστική αυτή η ενοποιητική πρόταση ζωής αιωνίου βιώνουμε Χριστούγεννα που σημαίνει

ότι ο Χριστός γεννήθηκε κάποτε ιστορικά στη Βηθλεέμ;

ότι ξαναγεννιέται μιά φορά εντός μας με την βάπτιση μας;

ή ότι γεννιέται κάθε φορά που τον γευόμαστε και τον πίνουμε μεθυσμένοι και πεπλησμένοι όντες θείας χάριτος...;;;
«ΑΕΙ γεννάται ο Χριστός...» θα μας φώναζε ο όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής από την «μυσταγωγία» που είναι κείμενο ζωής και θεολογίας, όχι του γράμματος αλλά του πνεύματος, μας το διαβεβαιώνει ο όσιος Ὁμολογητής διαβεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστὸς «ἐφάπαξ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἀεὶ γεννᾶται τοῖς θέλουσι». Πρέπει να θέλει η καρδιά σου να γεννηθεί εντος της ο Χριστός… όχι, μια και δυο αλλά πάντα και πάντοτε χωρίς να αμαυρώνεται ο ιστορικός χαρακτήρ της θείας σαρκώσεως του Ζωοδότου Χριστού του Σωτήρος ημών των αμαρτωλών.
Όχι μια φορά, ιστορικά - όχι μία φορά συμβολικά - αλλά κάθε φορά "μεταβολικά" (σε κάθε μεταβολή άρτου και οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού) στην εμπειρία της θείας Ευχαριστίας αλλά και κάθε φορά που δίνω την ύπαρξη μου για φάτνη... Δεν περιχωρείται ο αναφής και απεριχώρητος Θεός αλλά και κάνει την σκηνή της ύπαρξης μου φάτνη δική Του... Ο Χριστός δεν φοβάται την ύπαρξη μου, δεν κολλάει από την α μ α ρ τ ω λ ό τ η τ α μου, δεν σκέπτεται ότι εγώ ο άνθρωπος είμαι αποτυχημένος εξωτερικά και πελαγωμένος εσωτερικά... Αρκεί να του φωνάξεις με ερωτική διάθεση έλα σκήνωσε μέσα μου... Σε θέλω... Σε ποθώ... Σε αγαπώ Κύριε μου... Σε αποζητώ απεγνωσμένα… Σε χρειάζομαι ουσιαστικά… Σε όποια γλώσσα ακόμη και με κινέζικα ιδεόγραμματα... Και θα έρθει να σκηνώσει και θα γεννηθεί στην δική μου φάτνη, για μένα τον μαύρο, κίτρινο, άσπρο, κόκκινο, ότι και όπως και να ζω... Αγκαλιά χρειάζεται, αγκαλιά χρειάζομαι για να ζεσταθώ... Να ζεσταθώ από την παρουσία του, να με στενοχωρεί η απουσία Του, να με πονά η στιγμή μακρυά Του και να φωνάζω: «Κύριε, με ζεσταίνει το φως Σου, θεέ μου σεσαρκωμένε για εμένα.»

Δόξα τω φανέντι Θεώ και επί γης οφθέντι και φωτίσαντι τω κόσμω... πάλιν και πολλάκις το μαρτυρώ και το βροντοφωνάζω με απολυτη βεβαιότητα σε μία κατάσταση σκαιότητος.

Ωχ πως μπορώ να είμαι εγώ ο ελλιπής το σκεύος που θα διατηρώ αυτή την φάτνη; Μα η φάτνη ήταν ατελής και στην ατέλεια της φανερώθηκε η ερωτική μανία ο Ιησούς να ξανακαινουργώσει την σχέση Θεού- ανθρώπου και κόσμου.

Ω, Ναι, Κύριε ξέρεις πώς να με σώσεις μην με αφήσεις να βασανισθώ, μην με αφήσεις να λογικοποιήσω το μυστήριο σου, μην με αφήσεις να πνευματοποιήσω την σάρκωση σου, αλλά έλα εντός μου, και σαρκώσου μυστικά και όχι μαγικά, ποιοτικά και όχι ποσοτικά…

Άφησε όμως να φανεί ο χρυσός της βασιλείας σου, που δεν είναι εκ του κόσμο τούτου.

Άφησε να φανεί η σμύρνα της ταφής σου, ενώ είσαι ακόμη μειρακίσμος εν τη φάτνει τη αλόγω και ασπλάχνω.

Άφησε να ξεδιπλωθεί ο λίβανος της δικής σου αγιότητος που δεν την σκιάζει η βρωμιά μου.

Ω Κύριε, ευγνομώνως σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής κάνε με να βιώσω το μυστήριο σου φέτος μην παρέλθουν τα Χριστού-γεννα, μην χαθεί η πρόθεση η ιερά της κάθε Λειτουργίας σου και δεν σαρκώσω το μήνυμα σου και δεν αρθρώσω λόγο πνευματικά για αυτό το μήνυμα.

Καλή ανάσταση για να χαρώ την γέννα Σου.