Το Θεοτοκίο του Εσπερινού του Σαββάτου του πλ. β' ήχου
Θεοδώρου Ρόκα
Θεολόγου
MΑ Ερμηνευτικής Θεολογίας
Ο Χριστός Παντοκράτωρ Ψιφηδωτό στον Καθεδρικό Ναό Cefalù της Σικελίας |
"Τίς μὴ μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μὴ ἀνυμνήσει σου τὸν ἀλόχευτον τόκον; ὁ γὰρ ἀχρόνως ἐκ Πατρὸς ἐκλάμψας Υἱὸς μονογενής, ὁ αὐτὸς ἐκ σοῦ τῆς Ἁγνῆς προῆλθεν, ἀφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεὸς ὑπάρχων, καὶ φύσει γενόμενος ἄνθρωπος δι' ἡμᾶς, οὐκ εἰς δυάδα προσώπων τεμνόμενος, ἀλλ' ἐν δυάδι φύσεων, ἀσυγχύτως γνωριζόμενος. Αὐτὸν ἱκέτευε, σεμνὴ Παμμακάριστε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν".
Στο ανωτέρω δογματικό Θεοτοκίο του πλαγίου δευτέρου ήχου (πλ. β') αν σταθούμε στη φράση "φύσει Θεὸς ὑπάρχων" θα προξενηθεί η εξής απορία: τι θα πει η φράση αυτή; "φύσει Θεός "υπάρχων"; Γιατί ο υμνωδός τονίζει τόσο πολύ τον όρο "φύσει"; Μήπως μπορούμε να υποθέσουμε οτι ο όρος αυτός, ο όρος "φύσει" που απαντά στη φράση "φύσει Θεός υπάρχων", έχει ως βάση την ακόλουθη φράση από τον χριστολογικό ύμνο της προς Φιληππισίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου: "ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ"; (Φιλ. 2,6).