Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή Γ΄ Ματθαίου! 17.06.2018

Πανοσ. Αρχιμ.

Ιεροθέου Λουμουσιώτη 

Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας

«Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.» (Ματθ. στ, 24)

Η Κυριακή αυτή είναι μιά Κυριακή που το ευαγγελικό της ανάγνωσμα μιλάει για αρκετά θέματα τα οποία μπορείς να θίξεις βασισμένος στο εν λόγω τεμάχιο από το κατά Ματθαίον άγιο ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, αλλά εμείς θα επικεντρωθούμε σε έναν στίχο πολύ βασικό και καίριο για το νόημα των λεγομένων υπό του Κυρίου μας.

Ο Κύριος όταν ομιλεί δεν εθελοτυφλεί ή αιθεροβατεί αλλά ομιλεί και στοχάζεται επί της καθημερινότητος και της απλότητος με την οποία ζει ο κάθε πιστός και εμπεπιστευμένος στην ευαγγελική υπόθεση. Όταν ο άνθρωπος επιλέγει να ακολουθεί τον Χριστό μας δια και εν μέσω της Εκκλησίας Του είναι έτοιμος να θυσιάσει εαυτόν μεν αλλά να κατανοεί δε και τα υπό του Κυρίου λεγόμενα και κηρυττόμενα. Δεν είναι σκοπός του Ιησού μας να εντυπωσιάσει αλλά να διδάξει την εν Χριστώ βίωση του ευαγγελικού λόγου. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την πρακτική όψη και υφή της ευαγγελικής διδαχής, δεν είναι απλά θεωρία αλλά είναι μιά βιωμένη θεωρία αλλά και μιά θεωρητική πρακτική θέαση των πραγμάτων. Δεν είναι τα μεγάλα και μείζονα που πρέπει να ενΧριστωθούν αλλά τα καίρια και σημαντικά τα οποία και πρέπει να γίνουν καθημερινός στόχος ζωής και πορείας. Που σε αυτή την πορεία ο χριστιανός δεν είναι μονάδος στο διάβα αλλά έχει συνοδίτη και συγκακουχούντα στις δυσκολίες τον Δεσπότη Χριστό αλλά και τους αδελφούς χριστιανούς που συναγωνίζονται συγκακουχούντες χωρίς διάθεση να τεθούν τα όρια ενός αγχώδους πνευματικού πρωταθλητισμού αλλά μιάς αγωνιώδους αθλητικής πνευματικής προσπάθειας!

Δεν μπορείς να συμβιβάσεις καλό και κακό μαζί, δεν μπορείς να υπηρετείς το κακό με καλό τρόπο και το καλό με κακό τρόπο, απλά πράγματα! Δεν μπορείς να διακονείς με την ζωή και πορεία σου τον Θεό και τον διάβολο αλλά όχι τον διάβολο ως πνεύμα αλλά τον διάβολο ως εμπράγματη φυσικότητα μέσα στις ανθρώπινες συναλλαγές τον διάβολο ως χρήμα, που οδηγεί στις συναλλαγές με τους συνανθρώπους σου στο να αισθάνεσαι κτήμα τους εργάτες και δουλευτές σου και τελικά να γίνεσαι εσύ ένας τέτοιος απαράδεκτος και απάνθρωπος φορέας στρεβλής εξουσίας επί των αδελφών σου.

Θεός και χρήμα, είναι αντιστρατευόμενα μεγέθη διότι όποιος αγαπά τον Θεό κάνει την ύπαρξη του ένα κερί που λιώνει το ίδιο για να φωτίσει ότι, όποιους και όποια αντικείμενα το περιβάλλουν. Ενώ το χρήμα σε κάνει αντίθετα να σκοτίζεις τις φωτεινές πλευρές των άλλων ανθρώπων και αντικειμένων-αγαθών για να μπορείς στις σκαιώδης πλευρές τους εσύ να συναλλάσσεσαι με την εξουσία, τα μαύρα αντικείμενα και αγαθά, να θες να εξαρτάς την σχέση σου με την εξοικονόμηση της ουσίας που κάνει τον υπό σε εργαζόμενο ή εξαρτώμενο να είναι τελικά εκείνος που υποφέρει με το ότι προσπαθεί να γεμίσει εντός του εκεί που όλα αδειάζουν με συναλλαγές και τρόπους κακούς. Κακό και καλό αντιμάχονται γιατί το καλό και αγαθό υπάρχει ενώ το κακό δεν υπάρχει αλλά υποστασιοποιείται ως έλλειψη του αγαθού και καλού. Ο Θεός δεν διαλέγεται με το κακό δεν ευλογεί καμμιά δοσοληψία μαζί του και τελικά εκείνο που μας κάνει να υπηρετούμε το εγώ μας ως μονάδες και όχι ως μέρη συνόλου είναι αυτό που μας γεμίζει με κακό και αρνητισμό. 

Δυστυχώς ο άνθρωπος επιζητά να κάνει γάμο του καλού και του κακού, να φέρει σε συζυγία το σκοτάδι με το φως και το διαζύγιο βγαίνει αυτόματα και πληγώνει τον άνθρωπο που έχει θετικό αισθητήριο και αγαθή διάθεση για μετάνοια αλλιώς αν δεν θέλει να μετανοήσει αφήνει τον εαυτό του να βολοδέρνεται εκεί που ο άλλος νομίζει ότι έχει το πάνω χέρι και τελικά όλοι δεν αφήνονται να χαρούν την απλότητα της βιώσεως της καλοσύνης του Θεού. Όχι, μια φτιαχτής καλοσύνης αλλά μιάς καλοσύνης γεμάτη κόπο και προσπάθεια διότι το καλό και η απόκτηση του στη ζωή μας είναι γεμάτη αγώνες και αγωνίες αλλά τελικά ο άνθρωπος αισθάνεται γεμάτος όταν αδειάζει από υλικά αγαθά. Αλλιώς αν γίνει δούλος των αγαθών και ζει απλά για να αποκτά χάνει το παιχνίδι διότι όλα γίνονται στην αρχή απαραίτητα, γίνονται δήθεν για τους οικείους και φίλους και συγγενείς και τελικά χάνει και τα αγαθά και τους ανθρώπους του διότι γίνεται ένας χρησιμοθηρικός δήθεν επαναστάτης που τελικά υποτάσσει εαυτό στο κεφάλαιο και τα ανθρώπινα πράγματα ενώ ο Χριστός μας ήθελε να ανοιχθούμε στην σφαίρα της επιρροής της χάριτος του Θεού. Να χαριτωθούμε όμως με αγώνα χωρίς να κάνουμε τον εαυτό μας αγνώριστο πνευματικά αλλά να τον κάνουμε δούλο του Θεού. 

Ο άνθρωπος του Θεού ζητά και χαίρεται όταν δίνει προς τους άλλους, χαίρεται να μοιράζεται την παρουσία του Θεού στη ζωή του μόνο και μόνο σπαταλώντας αυτά τα υλικά που απέκτησε, ενώ αν εγκλωβισθεί να κάνει στόχος ζωής την απόκτηση αγαθών και τα υλικά πλούτη, χάνει τις στιγμές της ζωής και τα δευτερόλεπτα της χαράς στις απλές καθημερινές συνήθειες, αν δεν αφεθείς να ζεις απλά δεν θα χαρείς την ερωτική και μοναδική σου διάθεση να δίνεσαι στον/στην σύντροφο σου και στα δικά σου αδέλφια ή παιδιά σου ότι σου χάρισε ο Θεός. Αυτό σε κάνει συμμέτοχο στη χαρά τους και πρωτοκλαίοντα στη λύπη τους, όταν αφήνεις την χάρη του Θεού να σε λούσει, ο μαμωνάς-διάβολος-χρήμα δεν σε επηρεάζει διότι και τα χρήματα τα βάζεις να υπηρετούν την σχέση σου με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. 

Μακάρι έτσι να ζούσαμε οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι σαν τους αγίους μας, όταν γράφουμε αυτές τις γραμμές έρχεται στο νου μας ο προ ολίγων ημερών εορταζόμενος άγιος Λουκάς που ούτε ως ιατρός-χειρουργός αγάπησε το χρήμα και ούτε ως επίσκοπος έκανε συναλλαγές κάτω από το τραπέζι ως συνήθως γίνεται στην μεταπτωτική μας κατάσταση. Αρκείτο στα βασικά και απορρέοντα του μισθού του. Μακάρι να γίνουμε μιμητές του αγίου Λουκά καθότι εκείνος εμιμήθη τον Δεσπότη μας Χριστό και δεν ήρπασε την ψυχή του ο δαιμόνιος μαμωνάς. Χάριτι Θεού όλα γίνονται και αφού το έκανε ο άγιος Λουκάς μέχρι το 1961 που εκοιμήθη άρα και εμείς σήμερα μπορούμε να το κάνουμε, ως αγώνισμα πνευματικό και δύσκολο. Αμήν.