Κυριακάτικοι Στοχαμοί! Κυριακή Γ΄ Λουκά, Από τον Πανοσ. Αρχιμ. Ιερόθεο Λουμουσιώτη!

Πανοσ Αρχιμ.

Ιεροθέου Λουμουσιώτη

Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας

“ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.” 

(Λουκ. ζ, 16)

Ένα αίσθημα που μας κατατρύχει όταν δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις λεπτομέρειες και τα στίγματα των κινήσεων μας και όταν επίσης δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τον λόγο όλων των δικών μας ψυχικών κινήσεων επί τω θεάματι οιουδήτινος πράγματος που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε ή δεν μπορούμε να αισθανθούμε άνετοι ενώπιον του.

Αυτός ο φόβος στο άγνωστο, ο φόβος στο μη μετρήσιμο με υλικές νόρμες και σταθμά και μέτρα, εκείνος ο φόβος πανικοβάλει τους Ιουδαίους όταν ενώπιον τους βλέπουν μια νεκρανάσταση. Είχαν δει και στο παρελθόν οι πρόγονοι τους από τον Προφήτη Hλία παρόμοια περίπτωση μα και τότε σκυθρωποί και ενεοί αντιμετώπισαν το γεγονός. Μα και τώρα ο απόλυτος πανικός, ο φόβος όλους τους κατέλαβε και κατέληξαν να δοξάζουν με φόβο τον Θεό. Όχι, όμως τον φόβο του Θεού των αγίων που είναι μια σχέση παιδιού και πατέρα, το παιδί αισθάνεται ενώπιον του πατρός του μια συστολή και ένα κόμπιασμα. Το ίδιο και οι άγιοι ζουν ενώπιον του Θεού. Δεν μπορούν να μιλήσουν για Εκείνον χωρίς δάκρυα, δεν μπορούν να κάνουν αναφορά σε Εκείνον και να μην σταυρώσουν την ύπαρξη τους.

Δεν μπορούν να μην χαρούν όταν τον βλέπουν να ενθρονίζεται στις καρδιές των αδελφών τους χριστιανών, γιατί αγαθό που δεν μοιράζεται είναι μισό αγαθό κατά πως λέει το τραγούδι ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη. Έτσι είναι και το αγαθό που δεν κοινωνείται δημοσία, που δεν το χαίρονται όλοι είναι μισό και ίσως και άχρηστο αφού δεν προσφέρει χαρά όταν και αν χρησιμοποιηθεί. 

Η δοξολογία του Θεού γεμίζει φως τους αγίους μας και όλους εμάς μας κάνει ευγνώμονες ενώπιον του Θεού και φυσικά και ενώπιον των αδελφών μας! Δοξολογία είναι όταν η καρδιά, ο λόγος, η σκέψη, η γραφίδα μας να ξεχειλίζει από ευχαριστιακή διάθεση και η θαυμασιότερη δοξολογία προς τον Θεό είναι το χοϊκό και ταπεινό ψωμί μας και το απλό και άσημο κρασί μας να «μεταβληθεί» δοξαστικά σε σώμα και αίμα του Χριστού. Αυτή την δοξολογία την έχει άπασα η εκκλησιαστική κοινότητα, εκεί δεν χωρεί μιζέρια και ανθρωπαρέσκεια, εκεί δεν χωρεί κατήφεια και αυτοπροβολή, εκει δεν χωρεί φόβος στο άγνωστο αλλά αγάπη στο γνωστό. Αυτό το γνωστό είναι ο κόπος μας που γίνεται ευθύνη του Χριστού στον Σταυρό και οδηγεί στην διάλυση των φόβων μας αφού γίνει το ανθρώπινο τραπέζι μας, αγία Τράπεζα γεμάτη με χαρά αναστάσιμη και ανασασμό πανηγυρικό.

Έτσι βλέπει ο Χριστός τον Νέο και τον παραδίδει στην μητέρα του. Ναι στην μητέρα Εκκλησία παραδίδει κάθε πιστό μετά την κολυμβήθρα για να τον ξανα-θρέψει και να τον ξανα-λούσει στα νάματα της ευχαριστιακής πίστεως μας. Να ξανα-λουσθεί το ύδωρ της απολυτρώσεως ως ύδωρ της μετανοίας μας ενώπιον Κυρίου αλλά και εις την Εκκλησίαν Του για να ξανα-καθαρθεί ωσεί χιών και να του αποδοθεί το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος του και να ξανα-τραφεί από το σώμα και το αίμα του Λυτρωτού Του κάθε άνθρωπος, μέλος της Μητρός μας Εκκλησίας.

Καθότι αυτός ήταν ο Προφήτης, Εκείνος για τον οποίον κάθε προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης προεφήτευε και ότι ο Θεός επεσκέφθη τον λαό Του με το Φως και το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο Θεάνθρωπος Χριστός φώτισε τα σκοτάδια μας και μας έφερε και εμάς γεμάτους ευγνωμοσύνη, αγαπητοί μου χριστιανοί, να χαρούμε τον παράδεισο επι της γης στην Εκκλησία του χωρίς να έχουμε φόβο κανέναν και φυσικά μη φοβούμενοι θάνατον καθότι μας «ηλευθέρωσε ο του Σωτήρος θάνατος». Η αναστάσιμη αφοβία των μαθητριών ας χαρακτηρίζει και τον δικό μας ένθεο φόβο ενώπιον του Θεού μας. Αμήν.