Υμνογραφικά - Ερμηνευτικά (ρκζ΄) Το Αναστάσιμο Κοντάκιο τού Γ΄ Ήχου! Του Θεολόγου και Πρωτοψάλτου Θεοδώρου Ρόκα

Θεοδώρου Ρόκα

Θεολόγου 

υπ. Δρος Θεολογίας Ε.Κ.Π.Α

Κυριακή της περιόδου του τρίτου ήχου η ερχόμενη Κυριακή και στη σειρά ερμηνείας των Αναστασίμων Κοντακίων παρατίθεται το Κοντάκιο του Όρθρου του τρίτου ήχου, το οποίο είναι το ακόλουθο:

"Εξανέστης σήμερον, ἀπὸ τοῦ τάφου Οἰκτίρμον, καὶ ἡμᾶς ἐξήγαγες, ἐκ τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου, σήμερον Ἀδὰμ χορεύει, καὶ χαίρει Εὔα, ἅμα δέ, καὶ οἱ Προφῆται, σὺν Πατριάρχαις, ἀνυμνοῦσιν ἀκαταπαύστως, τὸ θεῖον κράτος τῆς ἐξουσίας σου".

Το ανωτέρω Κοντάκιο αναφέρεται σε τρια βασικά ζητήματα: α) στην Ανάσταση του Χριστού και την έξοδο του Αναστάντος Χριστού από τον σφραγισμένο τάφο, β) την έξοδο του ανθρωπίνου γένους από τα δεσμά του άδη, ο οποίος παρουσιάζεται να είναι ερμητικά κλειστός με πύλες και γ) τη χαρά που ένιωσαν ο Αδάμ, η Εύα, οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και οι Πατριάρχες του αρχαίου Ισραήλ όταν ο Σταυρωθείς Χριστός κατήλθε στον Άδη για να τους ελευθερώσει.


Από την πτώση και ακολούθως από το βιολογικό θάνατο του Πρωτοπλάστου ανθρώπου, όλο το ανθρώπινο γένος οδηγείτο στον Άδη, όπου εκεί βίωνε μια κατάσταση διαρκούς σκότους και ελλείψεως του φωτός. θα έλεγε κανείς οτι όλοι οι τεθνεώτες βίωναν μια διαρκή και μόνιμη απελπισία. Όντας λοιπόν αυτό θα βίωναν αν δεν είχαν μέσα τους την πίστη, πεποίθηση και ελπίδα οτι κάποια μέρα θα ερχόταν εκείνος, τον Οποίο είχε προαναγγείλει ο Θεός στους Πρωτοπλάστους (Γεν. 3,15) για να τους ελευθερώσει και να συντρίψει την κεφαλή του αρχεκάκου εχθρού.

Ο Άδης παρουσιάζεται ως ένας μεγάλος και σκοτεινός χώρος όπου όσοι βρίσκονται μέσα σε αυτόν τον χώρο αφενός είναι δέσμιοι και δεν μπορούν να ελευθερωθούν, αφετέρου βιώνουν ένα απέραντο σκοτάδι χωρίς να μπορούν να δουν ο ένας τον άλλον. Στην πραγματικότητα όμως ο Άδης είναι μια κατάσταση, ένας τρόπος ζωής. τρόπος ο οποίος στερείται κοινωνίας προσώπων και φωτός και λέγοντας φως δεν αναφερόμαστε στο φυσικό φως, το οποίο είναι και αυτό με τη σειρά του δημιούργημα του Θεού, αλλά στο φως εκείνο που πηγάζει από τον ίδιο το Θεό και φωτίζει όχι μόνο "το χώρο" που είναι συνηγμένοι οι τεθνεώτες, αλλά και τον ίδιο τον εσωτερικό τους κόσμο.

Έτσι λοιπόν όλοι οι τεθνεώτες ενόσω βρίσκονταν σε μια κατάσταση διαρκούς σκότους, εντούτοις δεν ήσαν απελπισμένοι διότι γνώριζαν οτι μια μέρα θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο διόι επρόκειτο να έρθει στον κόσμο Εκείνος ο Οποίος θα γινόταν αίτιος της σωτηρίας τους.