Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή μετά την Ύψωσιν. 16.09.2018. Από τον Πανοσ. Αρχιμ. Ιερόθεο Λουμουσιώτη

Πανοσ. Αρχιμ. 

Ιεροθέου Λουμουσιώτη 

Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας

 

«Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.» (Μάρκ. η, 34)

Σήμερα Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, αγαπητοί μου αδελφοί, διαβάζουμε στον ευαγγελιστή Μάρκο να μας λέγει τους λόγους του Κυρίου μας που απευθύνονται στους όχλους αλλά και στους μαθητές Του. Κοινή διδασκαλία προς τους άμεσους συνεργάτες του στο έργο της διδαχής και του κηρύγματος αλλά και προς όλους τους ανθρώπους που ήσαν ακροατές του λόγου του Χριστού μας.

Όποιος θέλει να με ακολουθεί είναι πρέπον να απαρνηθεί την αγάπη του εαυτού του , να αναλάβει την ευθύνη του σταυρού του και να με ακολουθήσει. Ξεκάθαρα ο Κύριος διατυπώνει την ευθύνη με την οποία πρέπει να βλέπει την πνευματική του πορεία και ζωή ο άνθρωπος επί γης και επίσης να αγωνίζεται για να είναι απλά και ταπεινά γνήσια αυτή η πορεία. Να είναι πορεία και μετοχή στου Χριστού το Σταυρό και την ανάσταση. Αλλιώς δεν μπορεί να υφίσταται ο σταυρός του καθενός από εμάς, αν αυτός ο σταυρός δεν μας οδηγεί στην δόξα της αναστάσεως του Χριστού, αλλά και αυτή η δόξα της του Χριστού αναστάσεως δεν μπορεί να είναι ασταύρωτος δόξα, δόξα μέσα στην άνεση και στην τρυφή και όχι δόξα μέσα από αγώνα και προσπάθεια πνευματική.
Βασικό και σημαντικό είναι να θέλει ο άνθρωπος ελεύθερα και αβίαστα να ακολουθήσει τον Χριστός μας. Πως ακολουθεί ο άνθρωπος τον Χριστό; Αν ζει και δρα και βιώνει τον Χριστό μας μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας Του. Δεν υπάρχει Χριστός χωρίς την Εκκλησία του και Εκκλησία χωρίς τον Χριστό δεν υφίσταται γιατί τότε απλά θα είναι ένας σύλλογος και όχι το σώμα του Χριστού. Ένα σώμα που έχει ανάγκη να αρχηγεύεται και να πορεύεται προς την αιωνιότητα με κεφαλή τον Χριστό. Η κεφαλή δε, ο Ιησούς Χριστός θέλει να κοινωνείται από των μελών του εν κοινότητι ζωής αιωνίας που είναι η κάθε εκκλησιαστική κοινότητα της επί γης στρατευομένης εκκλησίας Του.

Αλλά πως ακολουθούμε τον Χριστό μας; Απαρνούμενοι την αγάπη προς τον εαυτό μας όχι την περίθαλψη και φροντίδα του εαυτού μας που αυτή δείχνει και αγαπη και φροντίδα προς τον ίδιο τον Δημιουργό Θεό μας αλλά αυτή την εγωιστική θέληση να είμαστε εμείς το κέντρο του μικρόκοσμου μας και να θέλουμε να επιβάλλουμε την δική μας θέληση επί όλων των αδελφών μας αλλά και επί όλων των πραγμάτων που μας περιβάλλουν. Τότε αντί για άνθρωποι του Θεού γινόμαστε υποχείρια του κακού μας εαυτού που γεμάτος εγωισμό σέρνει το πλοίο της καρδιάς μας σε φουρτουνιασμένα πελάγη και κινδυνεύει ο άνθρωπος να δει το πλοίο της υπάρξεως του να γκρεμοτσακίζεται στους καταρράκτες του «εγώ» του. δεν υπάρχει πιο τραγικό πράγμα να μην αγαπάς τον Θεό και τον ίδιο τον εαυτό σου αλλά να αγαπάς το εγώ σου και τελικά να εκτρέπεις τον εαυτό σου όπως ο διάβολος εξέτρεψε τον εαυτό του από την μακαριότητα του Θεού που όλοι απολάμβαναν στον παράδεισο.

Αφού όμως ο άνθρωπος απαρνηθεί το «εγώ» του πρέπει ύστερα να έχει την ευθύνη των ίδιων του των δοκιμασιών και επιθυμιών του, να μάθει να επιθυμεί το αγαθό και να αναλαμβάνει το κόστος αυτό το αγαθό να το κάνει κέντρο της καρδιάς και υπάρξεως του. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον άνθρωπο να μην βρίσκει τις αιτίες της καταστροφής του αλλού, αλλά στην ευθύνη του ίδιου του εαυτού του. Πολύ βασικό είναι αυτό στην πνευματική ωριμότητα την οποία ο άνθρωπος καλείται να κάνει πράξη στη ζωή του. αν δεν μπορέσει να ωριμάσει πνευματικά και να διαλέγει το ορθό για τον εαυτό του τότε ποτέ δεν θα μπορέσει να έχει σημαντική πρόοδο στη ν εν Χριστώ ζωή του και θα μένει κολλημένος στην αρχή ή ούτε καν στην αρχή αλλά στο πέλαγος της μη επιλογής της ενάρξεως της πνευματικής ζωής και πορείας την οποία πορεία και ζωή ευλογεί ο Χριστός και την βιώνει ο άνθρωπος στην κοινωνία της Εκκλησίας του Χριστού μας που από Σωτήρας όλων μας γίνεται και προσωπικός Σωτήρας και Λυτρωτής.

Όταν ξεχάσει το εγωτικό του θέλημα και πάρει την ευθύνη του σταρού του και αναλάβει τις προσωπικές επιλογές και δοκιμασίες επ’ αγαθώ της πνευματικής του πορείας είναι η Τρίτη προϋπόθεση με την οποία και δείχνει ότι θέλει να είναι του Χριστού και όχι του κόσμου αυτού και του κοσμικού φρονήματος που τόσο αλλοτριώνει τον σύγχρονο άνθρωπο. Να ακολυοθεί τον Χριστό με όποιο κόστος. Δεν φθάνει η απάρνηση του εαυτού μας και άρση του σταυρού μας αλλά όλα αυτά να μπούν σε μια πορεία ευλογίας από τον Θεό. Αλλιώς θα μπορούσαν να ήσαν αλτρουϊσμός και ακτιβισμός και άλλες μορφές που συναντούμε σε σύγχρονα ρεύματα και κινήματα.

Πολύ βασικό και σημαντικό είναι όλα να τα κάνουμε για να ακολουθούμε τον Κύριο να περιπατούμε στην δική του πορεία και να ακολουθούμε στα δικά Του ίχνη έτσι όπως μάθαμε στο ευαγγέλιο Του από τον ίδιο αλλά και από τους αποστόλους και ευαγγελιστές Του. να ξέρουμε ότι ακολουθώντας Εκείνον κάνουμε πράξη αυτή μας την αγάπη σε εκείνον αλλά όχι θεωρητικά και «φιλοσοφικά» αλλά πρακτικά και ουσιαστικά.

Αρνούμαστε τελικά το «εγώ» μας και συνταυτιζόμαστε με το «εμείς» που η Εκκλησία μας θέλει για όλους μας, αφήνουμε την μοναξιά μας και κοινωνούμε στην αγκάλη του αδελφού μας, του κάθε αδελφού μας. Αίρουμε την ευθύνη του σταυρού μας, αγαπητοί μου αδελφοί, παίρνουμε πάνω μας τις επιλογές μας και αυτά που διαλέξαμε μέσα στο εκκλησιαστικό γεγονός στο οποίο μετέχουμε και τελικά ακολουθούμε τον αγαπημένο της καρδιάς τον Νυμφίο μας, τον Έρωτα της Υπάρξεως μας που μας ανοίγει την αγκάλη του επί του Σταυρού του και μας περιμένει να αγκαλιάσουμε Εκείνον και να γίνουμε ένα με Αυτόν τον Σωτήρα μας. Αμήν.