Κυριακατικοι στοχασμοί! (του Στέφανου Χωριανόπουλου)

24.01.2016

Κυριακή ΙΔ' Λουκά 

(Του Τυφλού)

Στέφανου Χωριανόπουλου

Θεολόγου

"Ιησού, υιέ Δαυίδ, ελέησόν με..."

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει ένα από τα πολλά θαυμαστά που εποίησε ο Χριστός ευρισκό-μενος στον κόσμο. Καθώς πλησίαζε ο Ιησούς στην Ιεριχώ καθόταν ένας τυφλός κοντά στο δρόμο και ζητιάνευε. Όταν άκουσε πως περνάει πολύς κόσμος, ρώτησε τι ακριβώς συμβαίνει.
Του απάντησαν δε, πως ο Ιησούς ο Ναζωραίος περνάει από μπροστά του. Τότε φώναξε δυνατά: «Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησέ με». Εκείνοι που προπορεύονταν τον μάλωναν για να σωπάσει. Αυτός όμως φώναζε πολύ περισσότερο. «Υιέ του Δαβίδ, ελέησε με». Αφού σταμάτησε ο Ιησούς, έδωσε εντολή να τον φέρουν μπροστά του. Όταν αυτός (ο τυφλός) πλησίασε τότε τον ρώτησε (ο Κύριος). «Τι θέλεις να σου κάνω;» Εκείνος δε είπε: «Κύριε, θέλω να ξαναδώ (με τα μάτια μου). Και ο Ιησούς του είπε: «Ανάβλεψε· η πίστη σου σε έσωσε». Και αμέσως ξαναείδε το φως του και ακολουθούσε τον Κύριο δοξάζοντας το Θεό. Και όλος ο λαός, όταν είδε (το θαύμα) δόξασε το Θεό.

Πραγματικά αξιοθαύμαστη η ομολογία της πίστης του τυφλού. Η πίστη που όχι μόνο του χάρισε την όραση, αλλά έκανε και το παρευρισκόμενο πλήθος να δοξάσει τον Θεό. Να ενδυναμώσει την πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι πραγματικά ο Υιός του Θεού που βρίσκεται στον κόσμο για την σωτηρία τους.

Το θαυμαστό τού γεγονότος όμως δεν μένει εκεί. Θέλω να σταθούμε λίγο στη στάση του όχλου απέναντι στον τυφλό πριν το θαύμα. Καθώς ο Χριστός πορευόταν με τον όχλο και ο τυφλός πληροφορήθηκε την έλευση του, άρχισε να φωνάζει «λέγων Ιησού υιέ Δαυίδ, ελέησόν με.» Οι προπορευόμενοι του όχλου του ζήτησαν να σταματήσει να φωνάζει όμως αυτός με πιο δυνατή φωνή αναζητούσε τον Κύριο. Τότε Αυτός έδωσε εντολή να οδηγηθεί ο τυφλός μπροστά Του όπου και το θαύμα. 

Βλέπουμε λοιπόν μία στάση του όχλου απαξιωτική απέναντι στον τυφλό που διέπει και όλη την θρησκευτική νοοτροπία των Εβραίων, από εκείνη την εποχή μέχρι και σήμερα, καθώς η σχέση τους με τον Θεό είναι καθαρά προσωπική. Δεν τους ενδιαφέρει ο άλλος. Αλίμονο αγαπητοί αν περνούσε μία τέτοια νοοτροπία και μέσα στην Εκκλησία μας, να μη μας ενδιαφέρει ο άλλος αλλά μόνο ο εαυτός μας. Αυτό θα αποτελούσε ένα καταστροφικό γεγονός για την Εκκλησία μας που θα υποβαθμιζόταν αυτόματα σε θρησκεία. Έρχεται όμως ο Χριστός μέσω του θαύματος αυτού να αναιρέσει τον τρόπο σκέψης του όχλου προς τους άλλους και να επιβεβαιώσει την πράξη Του αυτή κατά τα λεγόμενά του στην Ανάληψη: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις τό όνομα τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν· καί ιδού εγώ μεθ᾿ ύμών είμι πάσας τάς ημέρας έως τής συντελείας τού αιώνος.»(Μτθ.28, 19-20) Η προτροπή αυτή του Χριστού εδραιώνει όλον τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας μας. Μας καλεί να μην μένουμε στάσιμοι σε μία σχέση ιδιωτική με τον Θεό αλλά να μας ενδιαφέρει και η σχέση μας με τον άλλο, τον συνάνθρωπό μας.

Αυτή λοιπόν ήταν και η πρώτη ακύρωση της μέχρι τότε ιδιωτικής ή προσωπικής σχέσης που οι άνθρωποι είχαν με τον Θεό και μας εισαγάγει σε νέα δεδομένα από την στιγμή αυτή της θεραπείας του τυφλού. Από μία στείρα εκπλήρωση ενός θρησκευτικού καθήκοντος, μάς καλεί σε μία νέα κοινωνία του εκκλησιακώς ζην.