Υμνογραφικά - Ερμηνευτικά (μη΄) Το Δοξαστικό των Αίνων Κυριακής της Σαμαρείτιδος!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Το Δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής της Σαμαρείτιδος

Θεοδώρου Ρόκα 

Θεολόγου 

MΑ Ερμηνευτικής Θεολογίας

Πέμπτη Κυριακή από του Πάσχα η ερχόμενη Κυριακή και το Συναξάρι της ημέρας μας πληροφορεί οτι: "τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Κυριακῇ πέμπτῃ ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν τῆς Σαμαρείτιδος ἑορτὴν ἑορτάζομεν". Εορτάζουμε δηλ. όχι τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, η οποία εορτάζεται στις 26 Φεβρουαρίου, αλλά το γεγονός ότι, ο Ιησούς Χριστός, πριν από το Πάθος του αποκάλυψε τη μεσσιανική του ιδιότητα σε μια γυναίκα και μάλιστα Σαμαρείτιδα. Σχετικές πληροφορίες για την όλη διήγηση παρέχει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο τέταρτο κεφάλαιο του ευαγγελίου του (Ιωαν. 4,5-42).

Η δε υμνολογία της ημέρα στρέφεται γύρω από δυο βασικά θέματα: α) τα μεθέορτα της Μεσοπεντηκοστής και β) την εορτή της Σαμαρείτιδος. Μεταξύ των όλων ύμνων της εορτής της Σαμαρείτιδος παραθέτουμε το δοξαστικό των Αίνων.

"Ἡ πηγὴ τῆς ζωαρχίας, Ἰησοῦς ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἐπὶ τὴν πηγὴν ἐπιστὰς τοῦ Πατριάρχου Ἰακώβ, πιεῖν ἐζήτει ὕδωρ παρὰ γυναικὸς Σαμαρείτιδος. Τῆς δὲ τὸ ἀκοινώνητον τῶν Ἰουδαίων προσειπούσης, ὁ σοφὸς δημιουργὸς μετοχετεύει αὐτήν, ταῖς γλυκείαις προσρήσεσι, μᾶλλον πρὸς αἴτησιν τοῦ ἀϊδίου ὕδατος, ὃ καὶ λαβοῦσα, τοῖς πᾶσιν ἐκήρυξεν εἰποῦσα· Δεῦτε, ἴδετε τῶν κρυπτῶν γνώστην καὶ Θεόν, παραγενόμενον σαρκί, διὰ τὸ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον".

Στο ανωτέρω δοξαστικό περιέχεται η φράση "τῆς δὲ τὸ ἀκοινώνητον τῶν Ἰουδαίων προσειπούσης, ὁ σοφὸς δημιουργὸς μετοχετεύει αὐτήν", φράση η οποία αφενός έχει ως βάση τα λεγόμενα της Σαμαρίτιδος "πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ' ἐμοῦ πεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος ; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις" (Ιωαν. 5,9) αφετέρου θυμίζει για ακόμα μια φορά τους λόγους του Κυρίου προς του μαθητές του "εἰς πόλιν Σαμαριτῶν μὴ εἰσέλθητε" (Ματθ. 10,5). Ενώ αντίθετα λίγο πριν την ένδοξο Ανάληψή του παραγγέλει προς του μαθητές του: "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη" (Ματθ. 28,19).

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως ο Κύριος Ιησούς Χριστός μέσα από αυτά τα δυο ευαγγελικά χωρία - εντολές προς τους μαθητές του παρουσιάζει αντιφάσεις, διότι τη μια παραγγέλει στους μαθητές του να μην εισέλθουν σε πόλη Σαμαρειτών ενώ από την άλλη τους προστάζει να κηρύξουν σε όλα τα έθνη, ενώ ο ίδιος είχε αποκαλύψει τη μεσσιανική του ηδύτητα σε μια μη Ιουδαία γυναίκα και μάλιστα μια Σαμαρείτισα, όπου οι Σαμαρείτες δεν διατηρούσαν καλές σχέσεις με τους Ιουδαίους (Ιωαν. 5,9).

Ποιο είναι λοιπόν αυτό το γεγονός που μεσολαβεί ώστε ο Ιησούς Χριστός να προτρέψει τους μαθητές του να κηρύξουν σε όλα τα έθνη; Μα φυσικά το γεγονός της Αναστάσεώς του. Πολλοί θεωρούν οτι η Καινή Διαθήκη περιέχει απλές αφηγηματικές ιστορίες για το επίγειο έργο του Χριστού αλλά πλανώνται. Η Καινή Διαθήκη, ως συνέχεια και ολοκλήρωση της Παλαιάς Διαθήκης, εξιστορεί το σωτηριώδες έργο του Ιησού Χριστού επί της γης, το μυστήριο της θείας οικονομίας και ενσαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, από τη στιγμή της ασπόρου σηλλήψεως, δηλ. του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μέχρι και την ένδοξο Ανάληψη του Σωτήρος στους ουρανούς και φυσικά το επίκεντρο του ευαγγελικού κηρύγματος δεν είναι άλλο από εκείνο της Αναστάσεως του Χριστού ("εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν" Α' Κορ. 15,14)