Ποιμαντορική Εγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Παροναξίας κ. Καλλινίκου επί τη εορτή του Πάσχα!

Πρός τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς

            τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Παρονάξίας

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Πρὶν ἀπὸ δύο μόλις ἡμέρες εἴδαμε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νά σταυρώνεται «ἔξω τῆς πύλης», νά παθαίνει μόνος γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί νά πεθαίνει φέροντας τὸ βάρος τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν. Τώρα στεκόμαστε ἐνώπιον τῶν Θυρῶν τῶν Ναῶν μας περιμένοντας νά ἀκούσουμε ξανὰ τὸν Ἀνάστάσιμο παιάνα. Θέλουμε νά ἐπιβεβαιώσουμε ὅλοι μας γιά μιά ἀκόμη φορὰ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς βγαίνει νικητὴς ἀπὸ τὸν πόλεμο πού διεξάγει μὲ τίς δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ τοῦ θανάτου. Θέλουμε γιά μιά ἀκόμη φορὰ νά Τὸν δοῦμε νά ἐξέρχεται τοῦ Ἅδου «πολλὰ φέρων νίκης  σκύλλα», πολλὰ τρόπαια δηλαδὴ τῆς ἀναστάσεως πού δέν εἶναι ἄλλα ἀπὸ τὶς ἀναστημένες καὶ ἀποκαταστημένες ψυχὲς μας. Θέλουμε γιά μιά ἀκόμη φορὰ νά ἑορτάσουμε τή νέκρωση τοῦ θανάτου, νά δοῦμε τὸν Ἅδη νά γκρεμίζεται καὶ νά ἀκούσουμε ὅτι «σήμερον ὁ Ἅδης στένων βοᾶ∙ κατελύθη μου ἡ ἐξουσία», δηλαδὴ ἡ κυριαρχία πάνω στόν ἄνθρωπο. Θέλουμε νά δοῦμε νά γίνεται ὅλη αὐτὴ ἡ ὡραία πορεία ἀπὸ τὰ ἔγκατα τοῦ Ἅδου στό Θρόνο τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ὅπου πιὰ ἡ ἀνθρωπίνη φύση μας παύει νά βυθίζεται στό βάραθρο τῆς ἀνυπαρξίας ἀλλὰ στερεώνεται σὲ τόπο ἀσφαλῆ, στό χῶρο τῆς καινούργιας Βασιλείας.

Μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστόῦ ἔρχεται ἡ ὥρα νά ἀφήσει πίσω της ἡ ἀνθρωπότητα τὴν τραχύτητα τοῦ θανάτου καὶ νά ζήσει τὴν τρυφερότητα τοῦ θαύματος. «Θανάτου (λοιπὸν) ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχὴν καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον…».  Νεκρώνουμε τὸν ἔσχατο ἐχθρό, τήν πιὸ μεγάλη ἀπειλή τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἀπειλὴ τοῦ θανάτου ὁδήγησε στην ἄρνηση τόν Πέτρο καί ἀπομάκρυνε τοὺς μαθητὲς ἀπὸ τὸν Διδάσκαλο τους. Ἡ ὀσμὴ του καὶ μόνο παγώνει καὶ τὰ πιὸ τρυφερὰ συναισθήματα, μᾶς κάνει ἐπιφυλακτικοὺς ἔναντι τοῦ κινδύνου, πνίγει τήν δημιουργικότητα μας, μᾶς ἀποξενώνει καὶ μᾶς φυλακίζει. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ βάραθρο μᾶς περνᾶ ἀπέναντι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ μᾶς χαρίζει τήν χαμένη μας ζωτικότητα. Μᾶς ξυπνᾶ λοιπὸν ὁ Ἴδιος ἀπὸ τὸ λήθαργο καὶ τὴν ἀργία τοῦ θανάτου καὶ μᾶς κάνει ξανὰ νά ζοῦμε, τὴν πραγματικὴ ζωὴ τοῦ σκιρτήματος τῆς παραδείσιας ἔκπληξης, σάν μικρὰ παιδιά πού τώρα, ἀκούραστα καὶ συνεχῶς θέλουν νά ἀνακαλύψουν αὐτὸ τὸν καινούργιο κόσμο πού ἀνοίγεται μπροστὰ τους.

Μὲ τὸ θαῦμα τῆς Ἀνάστάσεως τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦνται καί τὰ παλαιὰ ἀνάνεώνονται. Ἡ ζωὴ ἀποκτᾶ πάλι νόημα ἀφοῦ φωτίζεται ἀπὸ τὸ φῶς Της. Ὄλες οἱ αἰσθήσεις τοῦ ἀνθρώπού ἀλλάζουν καὶ ἀρχίζουν νά ἀκοῦν, νά βλέπουν καὶ νά γεύονται καινούριες ἀναστάσιμες ἐμπειρίες. «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καὶ ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως» μᾶς παρακινεῖ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος, γνωρίζοντας ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού μὲ καθαρή καρδία φτάνει στην ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως θὰ μείνει ἐκεῖ εἴτε εἶναι ὁ ἐργάτης τῆς πρώτης ὥρας εἴτε ὁ ἐργάτης τῆς ἑνδεκάτης, ἀφοῦ κανένας δέν θὰ ἐξέλθει πεινῶν καὶ ὅλοι θὰ ἀπολαύσουν τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ,

Μελετώντας τὸν τρόπο ζωῆς τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων παρατηροῦμε ὅτι καθορίζεται ἐν πολλοῖς ἀπὸ τὴν ἔξαρση τοῦ ἐγωισμοῦ, ποὺ δυστυχῶς στίς μέρες μας ἐνισχύεται ἀπὸ τὶς διάφορες σειρῆνες τῆς ἐποχῆς, τὴν ὑπερκατανάλωση τῶν φυσικῶν πόρων καὶ ἀγαθῶν, τὴν ἀποϊεροποίηση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος καὶ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, τὴν καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν. Αὐτὴ ἡ κατάσταση ὁδηγεῖ στήν κακή ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου σέ ὑβρίδιο τοῦ μετά-ἀνθρώπου, τοῦ πλάσματος ἐκείνου πού δέν ἔχει ἱστορία, δέν ἐμπιστεύεται τὸν πολιτισμὸ καὶ τὶς παραδόσεις του, ἄρα δέν μπορεῖ νά ἔχει καὶ μέλλον. Τὰ αἰσθήματα τῆς τρυφερότητας, τοῦ σεβασμοῦ, τῆς ταπείνωσης καί τῆς ἐμπιστοσύνης θάβονται μαζὶ μὲ τὴν ἀξιοπρέπεια, τὸ θάρρος καὶ τὴν εὐγένεια στούς πιὸ σκοτεινοὺς τάφους τοῦ ἀνθρωπίνου ἀσυνειδήτου. Ὁ δὲ σημερινὸς ἄνθρωπος καλεῖται νά ζήσει μιά ζωὴ χειρότερη ἀπὸ αὐτὴ τοῦ μυθικοῦ Σισύφου πού κοπιάζει ἀλλὰ οὐδέποτε τὸ μαρτύριό του πρόκειται νά τελειώσει. Ἂν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲ σπάσουμε αὐτὸ τὸν κλοιό, αὐτὸ τὸν φαῦλο κύκλο καὶ δέν ἀναζητήσουμε τὸ ὄντως νέο στή ζωὴ μας ποὺ ὅπως εἴδαμε μπορεῖ νά μᾶς τὸ προσφερεῖ ὁ Ἀναστημένος Ἰησοῦς Χριστὸς τότε θὰ μένουμε φοβικὰ κλεισμένοι στά ὁποιαδήποτε ὑπερῶα τῶν προσωπικῶν μας ἀποτυχιῶν .

Ὁ Ἰησοῦς ἀποδεικνύει ὅτι γιά τὸν ἄνθρωπό ποτε δέν εἶναι ἀργὰ νά ἀναζητήσει τὸν πραγματικά καινούργιο δρόμο τῆς Ἀνάστάσεως. Τὸ σκοτάδι μπορεῖ καὶ πρέπει νά παρέλθει, ἡ ἀπογοήτευση μπορεῖ νά δώσει τή θέση της στήν ἐλπίδα, ἡ ἀπορία γιά τὸ ποιός θὰ μᾶς ἀποκυλίσει τὸν λίθο τῶν παθῶν μας γιά νά ἀντικρίσουμε τὸ θησαυρό πού ἐμεῖς θάψαμε, μπορεῖ νά ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸ λευκοντυμένο Ἄγγελο πού θὰ μᾶς διακηρύξει πανηγυρικά ὅτι «οὔκ ἐστιν ὧδε ἀλλ΄ ἐγήγερται». Τὰ μάτια μας μέσα ἀπὸ τὰ μυστήρια μποροὺν νά Τὸν διακρίνουν καθαρότερα τὴν ὥρα πού τεμαχίζει τὸν ἄρτο καὶ μᾶς προσφέρει τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἷμα Του.

Εὔχομαι σὲ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς μας αὐτὴ ἡ Ἀναστάσιμη Λειτουργία πού καλὸ εἶναι νά τή ζήσουμε ὡς τὸ τέλος της, ὡς τήν στιγμή τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου, νά γίνει μία εὐκαιρία ἐσωτερικῆς Ἀναστάσεως, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στό νά Τὸν δοῦμε μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας καὶ νά ἀκούσουμε καὶ ἐμεῖς τὸ χαίρετε ἀπὸ τὸ δικὸ Του στόμα.

Τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» πού σὲ λίγη ὥρα θὰ ἀκουστεῖ, ἄς σβήσει τὸν πόνο ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς μας ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ ἀνέχεια, φτώχια, ἀρρώστια ἤ πένθος!  Ἄς στερεώσει τίς οἰκογένειες καὶ τὶς διαπροσωπικὲς μας σχέσεις! Ἄς διατηρήσει τήν εἰρήνη στήν Πατρίδα μας καί ἄς τήν χαρίσει σέ ὅλες τίς σπαρασσόμενες ἀπό τη βία καί τήν μισαλλοδοξία περιοχές τοῦ πλανήτη μας. Ἄς μᾶς ἐμπνέει σὲ ἔργα προόδου γιά τὰ τρία νησιὰ μας τή Νάξο, τήν Πάρο καὶ τὴν Ἀντίπαρο! Ἄς δώσει τέλος ὅραμα καὶ προοπτικὴ στήν νεολαία τοῦ τόπου μας!

Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!

Ὁ Ἐπίσκοπός σας

 

† O ΠΑΡΟΝΆΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ