Άλλο ένα μουσικό βιβλίο, το 12ο για την ακρίβεια, έρχεται να προστεθεί στην σημαντική σειρά εκδόσεων μουσικών βιβλίων του αγαπητού συναδέλφου και Πρωτοψάλτου του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Γλυφάδας κ. Ηλία Φραγκάκη, η οποία ξεκίνησε από το 2008!
Το εν λόγω βιβλίο (240 σελίδων) περιέχει τις Ακολουθίες του Μικρού και του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος εις την Υπεραγία Θεοτόκο (με κείμενο και με μουσικό κείμενο χωριστά).
Ο Κανόνας είναι εκ του Αναστασιματαρίου Ιωάννου του Πρωτοψάλτου (Έκδοση 1858)
Περιέχει όλα τα αναγνώσματα, τα μεγαλυνάρια και τα Απολυτίκια του Δεκαπενταυγούστου με πλήρη τυπική διάταξη.
Προσφέρεται σε ασπρόμαυρο με μαλακό εξώφυλλο στην τιμή των 15€ (συν τα έξοδα αποστολής).
Υπάρχει δυνατότητα και έγχρωμου αντιτύπου με δερματόδετο ανάγλυφο εξώφυλλο κατόπιν συνεννοήσεως με τον εκδότη.
Απορίες και παραγγελίες στα τηλέφωνα: 2109848714 & 6984608988.
Ευχόμαστε εκ καρδίας και το νέο αυτό βιβλίο ν' αγκαλιαστεί από τον ιεροψαλτικό κόσμο και ο Πανάγαθος Θεός, να δίνει πάντοτε υγεία και δύναμη στον κ. Ηλία Φραγκάκη, ώστε να συνεχίσει δυναμικά το μουσικό-εκδοτικό έργο του!
Εν συνεχεία σας παραθέτουμε τα περιεχόμενα και ένα μικρό δείγμα από το εν λόγω βιβλίο. Σε μορφή pdf ΕΔΩ
Σχολίασα και στο facebook, αλλά μάλλον πέρασε αθέατο, οπότε σχολιάζω και εδώ που είναι η μόνιμη τοποθεσία της παρουσίασης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπω από τη σελίδα σας έναν υπερβάλλοντα ενθουσιασμό για την έκδοση, που τη βαπτίζει με την υπόλοιπη σειρά του εκδότου ως «πολύ σημαντική προσπάθεια των ημερών μας», εντούτοις αδυνατώ να κατανοήσω τι καινούριο κομίζει, πέρα από την αισθητική του εκδότου. Εξηγούμαι:
Ο Κανόνας είναι όντως σε μελοποίηση Ιωάννου Πρωτοψάλτου, υπάρχει σε όλες τις πλήρεις εκδόσεις του Αναστασιματαρίου του και είναι αναρτημένος σε πολλά σημεία στο Διαδίκτυο, είτε μέσα στο υπόλοιπο Αναστασιματάριο, είτε ανεξάρτητος. Ακόμη, νομίζω πως έχω δει ανεξάρτητη έκδοση με τους δύο Παρακλητικούς Κανόνες και με τον Κανόνα του Ακαθίστου στην μελοποίηση του Ιωάννου. Σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις, είναι γραμμένος με τυπογραφικά στοιχεία πολύ πιο ευανάγνωστα από τη συγκεκριμένη γραμματοσειρά, η οποία μιμείται ένα γραφικό χαρακτήρα κατά τη γνώμη μου χοντροκομμένο και όχι ιδιαίτερα καλαίσθητο. Δύο ουσιαστικά διαφορετικά στοιχεία εντόπισα μεταξύ των παλαιών εκδόσεων και των παρατιθεμένων δειγμάτων:
- Το πρώτο είναι η υπέρμετρη αλλά όχι πάντα εύστοχη εισαγωγή έλξεων. Πώς κατεβαίνεις από το Δι στο Πα δίεση και γιατί να το κάνεις; Την ίδια θέση έχει ο Πα όταν ανεβαίνεις από το Νη, που ανεβαίνει ελαφρώς κατά την κίνηση της μελωδίας, και την ίδια όταν κατεβαίνεις διάστημα τετάρτης; (Μη μου πείτε για ευρωπαϊκό όρο, οι συμφωνίες είναι όρος αρχαιοελληνικός και διέπει όλους τους κλάδους της παγκόσμιας μουσικής). Έπειτα, το Γα - Βου - Γα ψάλλεται άλλοτε με κολλημένο το Βου στο Γα και άλλοτε με το Βου χαμηλότερα, γιατί πρέπει να ισοπεδωθεί στη γραφή και να μη μείνει στη διακριτική ευχέρεια του ψάλλοντος; Πρέπει, δηλαδή, ντε και καλά, να μπει χέρι στο πρωτότυπο; Ποιον διευκολύνει αυτό;
- Η δεύτερη διαφορά είναι κάποια αλλοίωση της γραφής κατά τη διακριτική ευχέρεια του εκδότου. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποια ίσα τοποθετούνται επί πεταστής πριν από συνεχές ελαφρόν ή μετά από βαρεία πριν από έγγοργη υπορροή σε περιπτώσεις που ο Ιωάννης τα έχει σκέτα. Αν δεν τονίζεται η συλλαβή, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να καλλωπίσουμε το ίσον, μπαίνει άνετα σκέτο πριν από κατάβαση. Αυτό γίνεται, άλλωστε, σε όλα τα κλασικά μουσικά βιβλία (στις πρώτες εκδόσεις του Ειρμολογίου μπαίνει μάλιστα πολύ περισσότερες φορές σκέτο, ακόμη και σε τονιζόμενες συλλαβές), αυτό ακολουθούνε και οι νεώτεροι. Δεν λειτουργεί ορθογραφικά η ισότητα όπως η ανάβαση, που πρέπει πάντα να καλλωπίζεται κατά περίπτωσιν πριν από κατάβαση. Έπειτα, δεν καταλαβαίνω γιατί πριν από συνεχές ελαφρόν ένα ίσον με αντικένωμα αντικαταστάθηκε από ίσον επί πεταστής. Και οι δύο ορθογραφίες στέκουν εξ ίσου πριν από συνεχές ελαφρόν, οπότε είναι ασέβεια προς τον Ιωάννη η αλλαγή αυτή. Απορίας άξιο είναι και το ότι ο εκδότης δε χρησιμοποιεί ως αναφορά τη γραφή του Ιωάννου, η οποία είναι ανάμεσα σε αυτές που ανατρέχουμε οι περισσότεροι όταν έχουμε απορίες σε κάποιες λεπτομέρειες.
Κάτι άλλο: Πολύ με ξένισε η αργή καταγραφή του «Πάσαι των Αγγέλων». Στην παράδοση, ένα μόνο Μεγαλυνάριο ψάλλεται αργά, το «Άλαλα τα χείλη», και αυτό από λειτουργική ανάγκη, καθώς τη στιγμή εκείνη κατεβαίνει ο αρχιερεύς και ασπάζεται την εικόνα της Θεοτόκου. Δεν ξέρω εάν και πού μαρτυρείται αργή ψαλμώδηση άλλων Μεγαλυναρίων, εγώ δεν το έχω συναντήσει πάντως.
(Ακολουθεί μέρος β', καθώς δε χωρούσαν όλα σε ένα μήνυμα)
(Συνέχεια από το προηγούμενο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι άλλο: Πολύ με ξένισε η αργή καταγραφή του «Πάσαι των Αγγέλων». Στην παράδοση, ένα μόνο Μεγαλυνάριο ψάλλεται αργά, το «Άλαλα τα χείλη», και αυτό από λειτουργική ανάγκη, καθώς τη στιγμή εκείνη κατεβαίνει ο αρχιερεύς και ασπάζεται την εικόνα της Θεοτόκου. Δεν ξέρω εάν και πού μαρτυρείται αργή ψαλμώδηση άλλων Μεγαλυναρίων, εγώ δεν το έχω συναντήσει πάντως.
Συνεπώς, το μόνο ουσιαστικά καινούριο που βλέπω να κομίζει η έκδοση είναι το «Την πάσαν ελπίδα μου» του «Γιάγκου Καβάδα», που είναι ενδιαφέρουσα. Σχετικά, όμως, με το όνομα όπως αναγράφεται, έχω κάποιες παρατηρήσεις. Κατ' αρχάς, ήξερα πως το επώνυμό του γράφεται με δύο "β", έτσι το 'χει ο Πρωγάκης που πρωτοεξέδωσε τη Δοξολογία του, έτσι και όλες οι εκδόσεις που συμπεριλαμβάνουν το μέλος αυτό. Καλό θα ήταν να μάθουμε αν ο συγγραφέας βασίζεται σε αυτόγραφα του συνθέτου για αυτή την ορθογραφία. Έπειτα, για το «Γιάγκου», σε όλες τις εκδόσεις είναι γνωστός ως Ιωάννης, και γενικώς όλες οι εκδόσεις μουσικών βιβλίων αναφέρουν όλα τα ονόματα κανονικά από σεβασμό και επισημότητα. Σε αντίθετη περίπτωση, έχουν δημιουργηθεί παρεξηγήσεις για το ακριβές όνομα στους επιγόνους, όπως στην περίπτωση του Αβαγιανού. Μάλιστα, στο κύριο σώμα του έργου δε γράφεται το όνομά του, μπαίνει ως "Γ. Μ.". Υπενθυμίζω την έκδοση του «Δύναμις» του "Γ. Βαλάση" από τον Καραμάνη, που έκανε τους αδαείς στα περί Παλλάση να τον νομίζουνε ως Γεώργι» και όχι Ιωάνν». Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι ένας ανούσιος λαϊκισμός. Ακόμη, είθισται στα περιεχόμενα να συντέμνουμε κάποιες λέξεις ή ονόματα, όταν απαιτείται, για οικονομία χώρου. Εδώ έχουμε το παράδοξο να μπαίνει το ονοματεπώνυμο ολογράφως μόνο στα περιεχόμενα και στο κύριο σώμα να μπαίνουν τα αρχικά του ονόματος. Μάλλον αισθητική ιδιαιτερότητα...
Συνεπώς, καταλαβαίνω μεν ότι ο εκδότης επέλεξε να εκδώσει αυτά που ετοίμασε για το αναλόγιό του, δεν καταλαβαίνω όμως τον υπερβάλλοντα ενθουσιασμό με τον οποίο παρουσιάζεται το έργο από τρίτους. Δε θα 'πρεπε να υπάρχει μια κριτική σκέψη όταν τοποθετούμαστε δημόσια για κάτι;