Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή Ε΄ Λουκά. Από τον Πανοσ. Αρχιμ. Ιερόθεο Λουμουσιώτη

«ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων 

εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.» (Λουκ. ιστ, 22) 

Πανοσ Αρχιμ.

Ιεροθέου Λουμουσιώτη

Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας

Σήμερα ακούσαμε επ’εκκλησίαις την γνωστή παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου. Το μοτίβο της, αγαπητοί μου αδελφοί, περιγράφει έναν πλούσιο και έναν πτωχό και ουσιαστικά η αποδοκιμασία του πλούτου εις την μέλλουσαν ζωήν.

Όχι γιατί είναι κακός ο πλούτος αφ’ εαυτού του, αλλά ο πλούτος σε κάνει το λιγότερο σκληρό άνθρωπο. Ο καταπληγωμένος Λάζαρος ζούσε έξω από το σπίτι του πλουσίου, εκείνος πολλές φορές θα τον είχε δει και θα τον είχε προσπεράσει και ίσως δεν του είχε δώσει καμμία σημασία. Ίσως δεν τον ήξερε καν, δεν ήταν καλό για το πρεστίζ του να ασχολείται με τον παρακατιανό πτωχό ζητιάνο. Αλλά όταν ο θάνατος επεσκέφθη και τους δύο ό ένας παραλήφθηκε από τους αγγέλους του Θεού και πήγε εις τους κόλπους του δικαίου Αβραάμ και ο άλλος –ο πλούσιος- παραλήφθηκε από τους διαβόλους και πήγε εις τον Άδη, στον τόπο της βασάνου.


Ακριβώς απολαμβάνοντας και ο μεν και ο δε τον τρόπο που ζούσαν επι γης. Ο πλούσιος απολάμβανε του κόσμου τα αγαθά και ποτέ δεν σκέφθηκε να τα μοιρασθεί, νόμιζε ότι του ανήκουν και είχε επαναπαυθεί να ζει και να κινείται με αυτά και ο πτωχός είχε στερηθεί τα πάντα και περίμενε να τραφεί από τα περισσεύματα που έπεφταν για τα ζώα από το τραπέζι του πλουσίου.

Σκληρή η εικόνα αυτή αλλά πραγματική μέχρι σήμερα αν σκεφθείτε ότι με τα σκουπίδια των προηγμένων χωρών δεν θα πεινούσε κανείς πάνω στη γη. Έτσι είναι εμείς πετάμε ένα κομμάτι ψωμί και ο άλλος το στερείτε και ίσως και το λιμπίζεται επειδή δεν το έχει.

Ο πλούτος μας κάνει απάνθρωπους, να μην ενδιαφερόμαστε για τους γύρω μας, για τους άλλους τους διπλανούς μας που έχουν ανάγκη του καθημερινού επιουσίου άρτου. Να μην νοιώθουμε την ανάγκη να βοηθήσουμε αφού εμεις δεν έχουμε νοιώσει αυτή την στέρηση.

Η αλήθεια είναι αν δεν στερηθούμε ίσως δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις δυσκολίες του πάμπτωχου Λαζάρου, που περίμενε την βοήθεια του πλουσίου. Αυτή είναι η πικρή και οδυνηρή αλήθεια, αυτό είναι η εν γένει πραγματικότητα μέχρι σήμερα, ο καθένας κλείνεται στο καβούκι του και δεν θέλει να βοηθεί στα προβλήματα των άλλων. Το πρόβλημα του διπλανού μας σήμερα είναι δικό του πρόβλημα, αύριο μπορεί να επισκεφθεί εμένα. Αλλά και στη μέλλουσα ζωή μας στέλνει ο τρόπος του ενθάδε βίου μας.

Όπως ζούμε εδώ θα πορευθούμε εις την αιωνιότητα, η σκληρότητα και η απανθρωπιά μας εδώ μας στέλνει στην αιώνια κόλαση όχι ο πλούτος ουτε φυσικά ο Κύριος μας. Εκείνος αποφασίζει να μας κρίνει κατά τον τρόπο του βίου μας στη ζωή αυτή την επίγεια. Από το πώς θα φερθούμε εις τους διπλανούς μας θα φερθεί και σε εμάς ο Κύριος μας.

Ο πλούσιος θα μπορούσε να σωθεί αν ήταν εύσπλαχνος και αγαπητικός προς τον συνάνθρωπο του, αλλά όχι δεν ήταν τέτοιος, προσπερνούσε τον άνθρωπο σαν να ήταν αντικείμενο και φυσικό είναι να μην μπορεί ο Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο προς παρηγορίαν του κολασμένου πλουσίου.

Τα αγαθά αν δεν τα μοιραζόμαστε τότε πως θα μοιρασθούμε και τον τόπο μας, πως θα μοιρασθούμε τα συναισθήματα μας και το χάδι μας, πως θα μοιρασθούμε το χαμόγελο μας; Τίποτα δεν θα μπορέσουμε να μοιρασθούμε.

Ο Κύριος δε θα στεναχωρηθεί αλλά δεν μπορεί να μας στείλει εις τον παράδεισον αφού δεν έχουμε μάθει να ζούμε αντάμα και να μοιραζόμαστε τα αγαθά μας. Ας πάρουμε το μάθημα της ζωής μας, αδελφοί μου, από αυτή την παραβολή και ας λάβουμε υπ’ όψιν μας οτι ότι μοιραζόμαστε παίρνει από την αιωνιότητα νόημα και νοηματοδοτεί αγαπητικά τη ζωή μας και μας οδηγεί εις τον παράδεισον. Αμήν.