Πανοσ Αρχιμ.
Ιεροθέου Λουμουσιώτη
Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας
«καὶ ἐβόησε λέγων· Ἰησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με·» (Λουκ. ιη,38)
Συναντάται ο Κύριος, αδελφοί μου αγαπητοί, με έναν άνθρωπο που του φωνάζει, στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα και τον παρακαλεί να τον θεραπεύσει από το πάθος που τον κατέχει και εδώ το πάθος που του δυσκολεύει όλη την ύπαρξη και την εν γένει ζωή του είναι η τυφλότητα. Ο άνθρωπος αυτός θέλει να εύρει το φως του ως θα ήταν φυσικό να θέλει οποιοσδήποτε τυφλός αλλά γιατί απευθύνεται προς τον Κύριο; Διότι έχει φθάσει προ της παρουσίας του Κυρίου η φήμη του για θεραπείες και θαύματα σε ανθρώπους που είχαν πολλά προβλήματα.
Ζητά το έλεος του Κυρίου, τον αναγνωρίζει ότι ανήκει στο γένος και την πατριά του Δαυίδ και του απευθύνει το αίτημα του. Εμείς ζητούμε στον Κύριο μας να εύρουν το φως του τα μάτια της ψυχής μας ή απλά μένουμε στην πνευματική τυφλότητα και στο σκοτάδι της αμαρτίας; Ανοίγουν τα μάτια της ψυχής ενώπιον του Κυρίου ή αν και είμεθα χριστιανοί βαπτισμένοι δεν έχουμε δει το «φως το αληθινόν» του Κύριου μας;
Είναι βασικό αίτημα μας να ανοίξουν οι οφθαλμοί μας οι πνευματικοί για να λουστεί η ύπαρξη μας στο φως; Ή δεν μας νοιάζει και απλά ζούμε βίο που έχει συμβιβασθεί με το σκοτάδι των παθών που βασιλεύουν στον έσω άνθρωπο μας; Αν μας νοιάζει να έλθει το φως του Χριστού εντός μας τότε θα ζητούμε το έλεος του Χριστού στην ζωή μας την πνευματική και όταν αυτό το θείο έλεος μας περιλούσει τότε θα είμαστε στο φως του Χριστού λουσμένοι.
Έτσι και αυτός ο άνθρωπος από την στιγμή που είδε το φως του με την παρέμβαση του Χριστού, γέμισε ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο του και Δημιουργό του! Έγινε ευχαριστιακός άνθρωπος, γεμάτος δοξολογία και αίνο προς τον Θεό. Ένα διαρκές ευχαριστώ ενώπιον του Θεού. Αυτός είναι ο άνθρωπος του Θεού μέσα στη λατρεία της Εκκλησίας μας ένας δοξολογικός τύπος προσευχομένου που αγαπά και τον Κτίστη και τα κτίσματα Του. Σέβεται το καθετί που τον περιβάλλει και έχει σεβασμό προς αυτά τα πράγματα που είναι πλησίον του, χρησιμοποιεί όσα χρειάζεται ευχαριστώντας τον Θεό που του τα παρέχει και ότι περισσεύει θεραπεύει και τις ανάγκες των άλλων αδελφών του.
Ο άνθρωπος που ζει και βιώνει το αληθινό νόημα της προσευχής που είναι η εκζήτηση του ελέους του Θεού και η πρόσληψη αυτού του ελέους δοξαστικά και ευχαριστιακά προς τον παρέχοντα αυτό, Δημιουργό του παντός. Έτσι μεταμορφώνεται ο άνθρωπος στην λατρευτική παράδοση της εκκλησίας, γινόμενος μια καρδιά ανοιχτή προς πάντας με σεβασμό προς όλους. Αλλιώς αν δεν γίνεται έτσι ποιητική η καρδιά μας, δεν έχουμε προσλάβει το νόημα της πνευματικής μας ζωής ως απέραντη ευγνώμων διάθεση προς τον Κύριο μας τότε η ύπαρξη μας δεν έχει βρει το φως της στο Χριστό όσο και να λέγει πως πιστεύει σε Αυτόν, αλλά έχει βρει αλλού το φως της και ίσως αυτό να μην είναι φως διαυγές και καθάριο αλλά θαμπό και στριφνό. Ένα φως που δεν φωτίζει αλλά δείχνει ότι φωτίζει και τελικά τυφλώνει και δεν αφήνει την ύπαρξη του ανθρώπου να γευθεί το φως του Χριστού αλλά γεύεται ένα φως που δεν μπορεί να βοηθήσει την πνευματική μας πορεία και να παράξει ζεστασιά πνευματική στην ύπαρξη μας.
Μπορεί να είναι τελικά αυτό που ζει ο άνθρωπος μία σύγχυση που τον μπερδεύει και τον καθιστά ανίκανο πνευματικά και ενώ το φως των οφθαλμών του το έχει, δεν έχει το φως της πνευματικής του υπάρξεως. Άρα είναι κολοβωμένος πνευματικά, γεμάτος θαμπωμένες στιγμές πνευματικές που δεν τον ορίζουν ως άνθρωπο του Θεού αλλά τον ορίζουν ως αφώτιστο πνευματικά και μπερδεμένο άνθρωπο.
Αν δεν αναγνωρισθεί ο Κύριος ως πάροχος του φωτός τότε είναι το φως εκείνο σκότος, και το σκότος είναι απροσμέτρητο αφού οδηγεί από σκοτάδι σε σκοτάδι και από έρεβος σε έρεβος και από χάος σε χάος σε μια πρόοδο επί τα χείρω που μας σπρώχνει στο πνευματικό ναυάγιο, εκείνο το ναυάγιο που είναι τραγικό για τον άνθρωπο που ήταν του Θεού και έγινε του σκότους, του ερέβους και του χάους που χαρακτήρισε την πορεία του στην πνευματική του ζωή. Ο διάβολος κυριάρχησε στις συνθήκες της υπάρξεως του και απεμπόλησε την ομορφιά της εν Χριστώ υπάρξεως. Έβαλε στη θέση του φωτός του πνευματικού του εκείνον που δείχνει πως λάμπει προς στιγμή από τις ηδονές και τις απολαύσεις και άφησε το αληθινό φως έξω από την ζωή του. Υπέστη τις συνέπειες της επιλογής του και εφώτισε τον εαυτό μου με φώς ανύπαρκτο. Επέμεινε να επιλέξει την δήθεν ελεύθερη απόλαυση των σαρκικών παθών και ηδονών και τελικά άδειασε την ύπαρξη του από την ολοκληρία της πνευματικής ζωής που συγκεφαλαιώνεται στο φως του Χριστού.
Αλλά ο άνθρωπος όταν το καταλάβει δεν πρέπει να απογοητευθεί και να αποκάμει αλλά πρέπει να επιμείνει φωνάζοντας στον Ιησού Χριστό να τον ελεήσει και Εκείνος ανταποκρινόμενος στο αίτημα της προσευχής του χριστιανού, αδελφοί μου, να γεμίσει την ύπαρξη μας με το θείο Έλεος του και με το Φως της δικής του Θεανθρωπίνης υπάρξεως. Αυτή η επανεισδοχή του Χριστού ως θείου Ελέους και ως θείου Φωτός μπορεί να μας κάνει να ζήσουμε το φως του βαπτίσματος μας, το φως της κολυμβήθρας στο οποίο όλοι κοινωνήσαμε με το μυστήριο της βαπτίσεως μας. Ποτέ δεν είναι αργά να ξαναβρούμε το φως μας! Έλα, Κύριε, και φώτισε μας όπως έκανες τον τυφλό της Ιερυχούς να εύρει το φως του! Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιο Ιστολογίου
Οι απόψεις που εκφράζονται, απηχούν την προσωπική γνώμη του εκάστοτε γράφοντος.
Γράψτε το σχόλιό σας και απλά περιμένετε λίγες ώρες μέχρι να το δείτε δημοσιευμένο.
Σχόλια που τηρούν στοιχειώδη κανόνες ευπρέπειας είναι αυτονόητο ότι αποτελούν αφορμή διαλόγου και ουδέποτε θα λογοκριθούν.
Δεν επιτρέπονται σχόλια που συκοφαντούν κάποιο πρόσωπο, που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς κλπ. Για τον λόγο αυτό ενεργοποιήθηκε η προ-έγκριση για να αποφευχθούν κρούσματα προσβλητικής συμπεριφοράς διότι οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια του ιστολογίου μας.
Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια με ψευδώνυμο ενδέχεται να διαγραφούν για την διαφύλαξη της ποιότητας. Τα σχόλια δεν είναι πεδίο στείρας αντιπαράθεσης αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.