Ηρακλή Μαλανδρίνου
Πρωτοψάλτου
Δασκάλου Ψαλτικής Τέχνης
Χοράρχου Χορού Ψαλτών Χίου
Πρωτοψάλτου
Δασκάλου Ψαλτικής Τέχνης
Χοράρχου Χορού Ψαλτών Χίου
Ο φανατισμός στον χώρο της Μουσικής και ιδιαίτερα στον χώρο της λατρευτικής Μουσικής, όπως είναι η Ψαλτική Τέχνη, όχι μόνο δεν έχει θέση αλλά καθιστά τον φανατικό ολότελα ξένο έως και επικίνδυνο προς αυτό που νομίζει ότι υπηρετεί αλλά μάλλον βλάπτει παρά ωφελεί. Η Μουσική εδράζει την αρχή της στην ελευθερία και μάλιστα στην ψυχική ελευθερία, η οποία ακριβώς επειδή ανήκει στη σφαίρα την πνευματική είναι εξ ορισμού ελεύθερη και άρα ως ελεύθερη έκφραση ψυχοδυναμικών καταστάσεων δεν υπόκειται στην κρίση κανενός παρά μόνο αυτού που την έπλασε και την ενέπνευσε, δηλαδή του Δημιουργού Θεού.
Η λατρευτική Μουσική, όπως και όλες οι μουσικές, σαφώς και στηρίζεται σε αρχές και κανόνες. Την περιβάλλουν όρια και ταυτόχρονα μια θαυμαστή ελευθερία. Η έκφραση της περιέχει μια δυναμική η οποία ξεφεύγει απ’την σφαίρα των ορατών και αισθητών και μεταπίπτει σε μια μεταφυσική πραγματικότητα την αίσθηση της οποίας μπορεί να αντιληφθεί ο όντως Μουσικός ο οποίος έχει κατακτήσει τον αναβαθμό της Θεωρίας, ακριβώς όπως συμβαίνει στον χώρο της Θεολογίας. Μιλάμε δηλαδή για τον Μουσικό εκείνο ο οποίος πλέον δεν στηρίζεται σε «αρχές» και «κανόνες» αλλά στην αισθαντική του αντίληψη και προσέγγιση, της ιερής κατ’ αυτόν υπόθεσης, της Μουσικής. Στο σημείο αυτό ακριβώς ο Μουσικός βιώνει την μεγαλειώδη τραγικότητα της καλλιτεχνικής από – μόνωσης διότι υπάρχει απουσία συνοδοιπορίας μαζί του από ανθρώπους οι οποίοι δεν κατάφεραν να κατακτήσουν αυτήν την κορυφή της Μουσικής αποκάλυψης και ενόρασης. Έτσι έχουμε σαν αποτέλεσμα μεγάλοι Καλλιτέχνες στην ιστορία να προσφέρουν μουσικούς θησαυρούς τους οποίους όμως οι ομότεχνοι τους εκτίμησαν πολύ μετά τον θάνατο τους και η αναγνώριση της προσφοράς τους έγινε αντιληπτή εκ των υστέρων, ενώ όσο ζούσαν βίωσαν την μη αποδοχή, την υποτίμηση ακόμα και την συκοφαντία από το μεγαλύτερο μέρος των συναδέλφων τους.
Ο Φανατισμός και οι φατρίες στον χώρο της Μουσικής και μάλιστα της Εκκλησιαστικής Μουσικής υπήρχαν δυστυχώς πάντα. Η στάση όμως αυτή κόστισε πολύ στην Μουσική μας ως Τέχνης και επιστήμης. Τέτοιοι φανατισμοί, δογματισμοί και ζηλωτισμοί καθιστούν τον μουσικό λίγο και ολίγιστο με αποτέλεσμα ο ίδιος να αποστερεί απ’τον εαυτό του το επιπλέον.
Η δυσκαμψία μας να αναγνωρίσουμε στον άλλον την όποια αξία του, προέρχεται απ’αυτήν ακριβώς την δογματική αντίληψη που έχουμε για την μουσική, με αποτέλεσμα να υπάρχουν συγκρούσεις και διενέξεις ακόμα και κακίες. Όταν ο μουσικός αντιληφθεί ότι κινείται μέσα στην ομορφιά της δημιουργικής ελευθερίας θα αναγνωρίσει και αλλού ομορφιές, έξω απ’αυτόν. Τότε και μόνο τότε η μουσική θα μας ενώνει και δεν θα μας διχάζει. Όταν δούμε την Τέχνη μας ως ελευθερία, ομορφιά και ψυχική έκφραση τότε θα γίνουμε ένα. Έχουμε πολύ δρόμο...
Η λατρευτική Μουσική, όπως και όλες οι μουσικές, σαφώς και στηρίζεται σε αρχές και κανόνες. Την περιβάλλουν όρια και ταυτόχρονα μια θαυμαστή ελευθερία. Η έκφραση της περιέχει μια δυναμική η οποία ξεφεύγει απ’την σφαίρα των ορατών και αισθητών και μεταπίπτει σε μια μεταφυσική πραγματικότητα την αίσθηση της οποίας μπορεί να αντιληφθεί ο όντως Μουσικός ο οποίος έχει κατακτήσει τον αναβαθμό της Θεωρίας, ακριβώς όπως συμβαίνει στον χώρο της Θεολογίας. Μιλάμε δηλαδή για τον Μουσικό εκείνο ο οποίος πλέον δεν στηρίζεται σε «αρχές» και «κανόνες» αλλά στην αισθαντική του αντίληψη και προσέγγιση, της ιερής κατ’ αυτόν υπόθεσης, της Μουσικής. Στο σημείο αυτό ακριβώς ο Μουσικός βιώνει την μεγαλειώδη τραγικότητα της καλλιτεχνικής από – μόνωσης διότι υπάρχει απουσία συνοδοιπορίας μαζί του από ανθρώπους οι οποίοι δεν κατάφεραν να κατακτήσουν αυτήν την κορυφή της Μουσικής αποκάλυψης και ενόρασης. Έτσι έχουμε σαν αποτέλεσμα μεγάλοι Καλλιτέχνες στην ιστορία να προσφέρουν μουσικούς θησαυρούς τους οποίους όμως οι ομότεχνοι τους εκτίμησαν πολύ μετά τον θάνατο τους και η αναγνώριση της προσφοράς τους έγινε αντιληπτή εκ των υστέρων, ενώ όσο ζούσαν βίωσαν την μη αποδοχή, την υποτίμηση ακόμα και την συκοφαντία από το μεγαλύτερο μέρος των συναδέλφων τους.
Ο Φανατισμός και οι φατρίες στον χώρο της Μουσικής και μάλιστα της Εκκλησιαστικής Μουσικής υπήρχαν δυστυχώς πάντα. Η στάση όμως αυτή κόστισε πολύ στην Μουσική μας ως Τέχνης και επιστήμης. Τέτοιοι φανατισμοί, δογματισμοί και ζηλωτισμοί καθιστούν τον μουσικό λίγο και ολίγιστο με αποτέλεσμα ο ίδιος να αποστερεί απ’τον εαυτό του το επιπλέον.
Η δυσκαμψία μας να αναγνωρίσουμε στον άλλον την όποια αξία του, προέρχεται απ’αυτήν ακριβώς την δογματική αντίληψη που έχουμε για την μουσική, με αποτέλεσμα να υπάρχουν συγκρούσεις και διενέξεις ακόμα και κακίες. Όταν ο μουσικός αντιληφθεί ότι κινείται μέσα στην ομορφιά της δημιουργικής ελευθερίας θα αναγνωρίσει και αλλού ομορφιές, έξω απ’αυτόν. Τότε και μόνο τότε η μουσική θα μας ενώνει και δεν θα μας διχάζει. Όταν δούμε την Τέχνη μας ως ελευθερία, ομορφιά και ψυχική έκφραση τότε θα γίνουμε ένα. Έχουμε πολύ δρόμο...
( Χίος 28-9-18)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιο Ιστολογίου
Οι απόψεις που εκφράζονται, απηχούν την προσωπική γνώμη του εκάστοτε γράφοντος.
Γράψτε το σχόλιό σας και απλά περιμένετε λίγες ώρες μέχρι να το δείτε δημοσιευμένο.
Σχόλια που τηρούν στοιχειώδη κανόνες ευπρέπειας είναι αυτονόητο ότι αποτελούν αφορμή διαλόγου και ουδέποτε θα λογοκριθούν.
Δεν επιτρέπονται σχόλια που συκοφαντούν κάποιο πρόσωπο, που περιέχουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς κλπ. Για τον λόγο αυτό ενεργοποιήθηκε η προ-έγκριση για να αποφευχθούν κρούσματα προσβλητικής συμπεριφοράς διότι οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια του ιστολογίου μας.
Ανώνυμα σχόλια ή σχόλια με ψευδώνυμο ενδέχεται να διαγραφούν για την διαφύλαξη της ποιότητας. Τα σχόλια δεν είναι πεδίο στείρας αντιπαράθεσης αλλά προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου.